На працягу чатырох дзесяцігоддзяў пры агульным медыцынскім стажы 46 год галоўным урачом Лужкаўскай участковай бальніцы адпрацавала Тамара Ціханаўна Захарэвіч. Шчырыя словы ўдзячнасці ад вялікай колькасці яе пацыентаў і сёння гучаць у адрас жанчыны, якая ў Лужках і наваколлі вылечыла не адно пакаленне людзей: у няпростых бытавых умовах праводзіла складаныя аперацыі, дапамагала пры родах, змагалася з цяжкімі захворваннямі і рабіла ўсё залежнае ад яе, каб дапамагчы сваім пацыентам.
У далёкім 1962 годзе яшчэ зусім маладая 22-гадовая дзяўчына з адзнакай закончыла Віцебскі медыцынскі інстытут па спецыяльнасці “лячэбная справа” і была накіравана ўрачом агульнай практыкі ў Лужкі — на сваё першае працоўнае месца. Нават цяжка ўявіць, што на пачатку 70-х гадоў мінулага стагоддзя на тэрыторыі Лужкаўскага сельскага Савета пражывала каля 12 тысяч чалавек. Сама ж мясцовая бальніца на 25 месцаў і радзільны дом у той час размяшчаліся ў старым, непрыдатным для лячэння людзей будынку з пячным ацяпленнем і земляной падлогай у некаторых бытавых памяшканнях. З транспарту — толькі гужавая павозка. А ў сувязі з тым, што якасных дарог у той час яшчэ не было, значыць і не было магчымасці своечасова і паспяхова давезці хворага чалавека ў райцэнтр, таму ўрач агульнай практыкі лячыла сваіх пацыентаў сама. Для мясцовага насельніцтва маладая жанчына-ўрач, якую ўжо праз тры гады прызначылі на пасаду кіраўніка Лужкаўскай участковай бальніцы, была і тэрапеўтам, і хірургам, і акушэркай, і дзіцячым урачом і ўсімі іншымі спецыялістамі. Работы было вельмі шмат.
— Цяпер людзі скардзяцца на чэргі ў паліклініках, — кажа Тамара Ціханаўна, — бачылі б вы, што было ў нас. Медыкі суткамі знаходзіліся на рабочых месцах, дзяжурылі ля сваіх пацыентаў. Змагаліся з інфекцыйнымі захворваннямі, з вялікай колькасцю іншых цяжкіх хвароб, праводзілі вакцынацыю дзяцей. Пры гэтым даводзілася угаворваць не толькі маленькіх пацыентаў, але і іх бацькоў. Бо новы метад пазбаўлення людзей ад страшных хвароб станоўча ўспрымалі далёка не ўсе. Неабходна было растлумачваць усё гэта людзям. Шмат часу праводзіла я і ў радзільным доме, дзе кожны год на свет з’яўлялася каля 100 дзяцей. Працавалі ўсе сумленна, не шкадуючы ўласных сіл і часу. Паступова паляпшаўся і дабрабыт нашай медыцынскай установы. Спачатку ў адрамантаваны будынак была пераведзена амбулаторыя. Адкрыўся зубаўрачэбны кабінет, іншыя профільныя кабінеты. Каб аддзяліць хворых пацыентаў ад цяжарных жанчын і дзяцей, быў зроблены асобны ўваход для наведвальнікаў дзіцячай і жаночай кансультацый. А ўжо ў 1990 годзе Лужкаўская ўчастковая бальніца была пераведзена ў новы будынак, у якім бальніца сястрынскага догляду знаходзіцца і сёння. Новая пабудаваная Лужкаўская бальніца была разлічана на 50 месцаў для пацыентаў у стацыянары і 100 наведвальнікаў амбулаторыі. Новую медыцынскую ўстанову абсталявалі ўсім неабходным. Былі тут і свой рэнтгенкабінет з рэнтгенапаратам і фізіякабінет, шмат іншага неабходнага абсталявання.
У новай бальніцы Тамара Ціханаўна адпрацавала да 2008 года — да выхаду на заслужаны адпачынак. Сярод узнагарод урача агульнай практыкі — нагрудны знак “Выдатнік устаноў аховы здароўя”, ордэны Знак Пашаны і Працоўнага Чырвонага Сцяга, медалі і Ганаровыя граматы. Неаднаразова сельскага доктара выбіралі дэпутатам раённага і абласнога Саветаў дэпутатаў.
Тамара Ціханаўна ўжо даўно пахавала мужа, былога кіраўніка саўгаса “Гарадзец”. Яна па-ранейшаму жыве ў Лужках. У гэтым жа населеным пункце разам з сям’ёй пражывае і яе сын Сяргей. Ён працуе ў сферы сельскай гаспадаркі на тэрыторыі суседняга Глыбоцкага раёна і займае адну з кіруючых пасад. Двое ўнукаў заслужанага ўрача ўжо таксама дарослыя. Унучка Маргарыта атрымала эканамічную адукацыю і працуе ў Мінску загадчыкам аддзела ў адной з кампаній мабільнай сувязі. Малодшы ўнук Мікалай у мінулым годзе закончыў ліцэй пры БДУ, вышэйшую адукацыю атрымлівае ў Санкт-Пецярбургу.
Напярэдадні чарговай гадавіны са дня заснавання Шаркаўшчынскага раёна Тамара Ціханаўна жадае сваім землякам і ўсяму Шаркаўшчынскаму краю і яго жыхарам моцнага здароўя, шчасця і дабрабыту, доўгіх гадоў жыцця. З задавальненнем далучаемся да гэтых пажаданняў.
Вольга ЧАРНЯЎСКАЯ